ඒ අතරෙම එතන තවත් කෙනෙකුත් ඉන්නව, බස් එකේ යම් යම් දේ විකුණල ජීවිකාව කරගන්න...
මේ තුන් දෙනාගෙන් දෙන්නෙක් මාව අදුරනව...
අනිත් කෙනාට මාව පේන්නෑනේ...
ඉතිං ලඟදි දවසක මම එතන ඉන්න අතරේ තුන් දෙනාගේ කතා බහක් ඇහෙනව...
තුන් වැනියා අන්ධ කෙනාට ඩිස්කවරි චැනල් එක ගැනත් ඒකේ යන වැඩ සටහන් ගැනත් විස්තර කරනවා..
කොච්චර ලයිව් තාලෙට ඒක කරාද කියනව නම් හරියට සත්ත්ව විද්‍යාඥයෙක් සත්තුන්ගේ හැසිරීම් විස්තර කරනව වගේ ගාණට තිබුණා...
.
කොටියා කොහොමද ගොදුරු කරගන්නේ, එයාගේ කැමතිම කෑම මොකක්ද,
ඔය වගේ බර සාර විස්තරයක්...
මේක ටිකක් කාව්‍යමය වුණත් අහන් ඉන්න කෙනාට මේක ලොකු දැනුම් සම්භාරයක්...
තමන් නොදන්න අලුත්ම කතන්දරයක්...
මිනිහ ඒක බොක්කෙන්ම විස්වාස කරන බවත් මට පෙනුනා...
.
අපේ ඉගෙනුම් රටාවත් මේ වගේනේද, අපේ සන්නිවේදන රටාවත් මේ වගේමයි නේද...
එකම දේ අපි හැමෝටම ඇස් පේන එක විතරයි....
හුඟක් වෙලාවට අපි, අපිට වඩා යමක් දන්නව කියල හිතන හෝ එහෙම අඟවන කෙනාව කිසි හෙවිල්ලක් බැලිල්ලක් නැතුවම පිළිගන්නව නේද...
.
හොයන්න බලන්න ඉඩක් නැති දේවල් පැත්තකට දාමු...
බොහොම සරලවම සාමාන්‍ය දැනීමෙන් හොයල බලන්න, විමසන්න පුලුවන් දේවල් පවා අපි අමතක කරන අවස්ථා කොච්චරක්ද...?
එහෙම කිරීම නිසා අපිට අහිමි වුණ දේවල් කොච්චරක් වෙන්න පුලුවන්ද...
.
.
තමන්ට වඩා දන්න අය ලෝකේ ඉන්න පුලුවන්, ඒත් තමන්ට වඩා විස්වාස අය ලෝකෙ නෑ...
සරලවම..
.
.
.
නෝටී
No comments:
Post a Comment