මාස ගාණක් බලල බලල අන්තිමේදි තෝරගත්තු හීරෝ එක්ස්ට්‍රීම් එකේ ගැම්මට යන එක තමයි ඊළඟ මාස ගානේම මේන් ඩියුටිය...
බයික් එක රතු.. ඒ පාටින් ටී එකක්, සපත්තු දෙකක්, එහෙම දාගෙන තමයි යන්නේ...
.
අරගෙන පලවෙනි සර්විස් එකත් කරාට පස්සෙ මම තව යාලුවෙකුත් එක්ක පානදුර පැත්තට යනවා...
හරියටම සුමංගල බාලිකාව පහුවෙලා ටිකක් දුර යද්දි අනිත් පැත්තට ඒ ජාතියෙම සිල්වර් පාට බයික් එකක් යනවා...
අපි ඉස්සරහට ගියා... ප්‍රයිවෙට් බස් ස්ටෑන්ඩ් එක හරියට යද්දි අර පහු වෙච්ච බයික් එක ආපහු ඇවිත් මට ලං කරා... වයිස්සරේ උස්සල මිනිහ මට කතා කරා...
" මචන් කොහෙන්ද ගත්තේ "....
මුලින්ම ඇහුවේ ඒක..
" අලුත්ගමින්...අබාන්ස් ශෝරූම් එකෙන්.."
මම කිව්ව....
.
" සර්විස් එකට කොහෙටද දැම්මේ..."
ආයෙත් ප්‍රශ්න...
.
" එහෙ එකටම තමයි බං.."
.
" එව්වට දාන්නෙපා බං.. බයික් එක කනවා... කෙලින්ම මහ එකටම දාපන්.."
ඒ කිව්වෙ නාවලපිටිය හෝ කොලඹ අවට තියෙන ප්‍රධාන හීරෝ සේවා ස්ථානය ගැන...
.
" නිවාඩුවක් දාලා තකහනියක් ගිහින් දාපන් බං.. පාඩු නෑ... ඒකයි මම මේ තකහනියෙ හරවගෙන ආවේ කියල යන්න... "
.
අත වනල මිනිහ යන්න ගියා...
.
මට ත්‍රී ඊඩියට් ෆිල්ම් එක මතක් වුණා...
" Life is a RACE.... වේගෙන් නොදිව්වොත් උඹ පරදීවී.."
එහෙම කාලෙක තමන්ගෙ කාලෙත් වැය කරගෙන, පෙට්‍රලුත් පුච්චගෙන එහෙම ට්‍රැෆික් එකක් අස්සෙ මාව හොයාගෙන එන්න තරම් ඒ කොල්ලට මොන කැසිල්ලක්ද...?
.
ජීවිතේ තරගයක් කියල හිතන ප්‍රොෆෙසර් වයිරස් ලා අතරේ ජීවිතේ ගමනක්, එකට යන්න ඕනේ කියල හිතන රැංචෝලා මේ පොලෙවෙ ඉන්නව කියල ඒ කොල්ල මතක් කරල දුන්නා...
.
තරගෙට දුවන උන් අමතක කරන, මඟ දාලා යන යුතුකම්, වගකීම්, මඟ දිගට අහුලගෙන එන ඒ වගේ උන්ට මම හැමදාමත් ආදරෙයි... උන් නොහිටින්න මේ ලෝකේ අලුවෙලා ගිහින් හුඟක් කල් කියල මම විස්වාස කරන නිසා...
.
මේ සිද්ධිය වුණේ 2014 අවුරුද්දෙ විතර... ඒ සිල්වර් පාට එක්ස්ට්‍රීම් එක පැදපු කොල්ලා මේක දකිනවනම් ( ඌ සයිබරයෙ නැති වෙන්න හේතුවක් නෑ.) උඹ මගේ හිතට වැදිච්ච එකෙක්...
.
.
.
.
නෝටී
