ඩයරිය.....

පුංචි කාලේ ඉදන්ම ලියන්න ලොකු උණක් තිබුණා..ඒ වගේම කියවන්නත්..පත්තරයක් අතට ගත්තම ඒකේ අන්තිම පිටුවේ අසුවල් මුද්‍රණාලයේ මුද්‍රණය කරවා බෙදා හරින ලදී කියන තැනට වෙනකම්ම කියවන තරමෙ උණක්..පොතක් ගත්තම පැය දෙක තුනක් වුණත් කෝපි කෝප්පයක් දෙකක් එහෙම නැත්තන් තේ කෝප්පයක් දෙකක් හිස් කරන ගමන් එක දිගට කියවන අමුතු පුරුද්දක් තිබුණා...පස්සෙ මේක ලිවීමේ උණකට පෙරලෙන්නෙ ගැටයා කාලේ..උසස්පෙළ ලියන්න පටන් ගනිද්දි අමාරුඑන් අමාරුවෙන් වගේ කුලුදුල් ප්‍රේමයට ලියපු නිදහස් කවි කීපයක් මේසේ කොලේ යට හංගල තිබුණා.. ඒ විතරක් නෙමෙයි කවදාවත් කැමතියි නොකියපු ඒත් හැමදාම මගේ පුල්ස්කැප් පිටු දාසයේ දාහතේ ලියුම් කියපු ඒ කෙල්ලටම ලියපු ලියුම් කීපෙකුත් තිබුණා...එක හුස්මට ලිඅයල කොලේ පැත්තකට දාලා ටිකක නිදහසේ ඉන්න ඕනේ..ඊට පස්සේ ආයේ දෙතුන් පාරක් ඒ ලියමන කියවන්න ඕනේ..වැරදි තියෙනවද බලන්නෙ එහෙම..ගැම්මට ලියපු ලියමනේ වැරදි දාහක් ඒ වෙලාවට අහුවෙනව..අදටත් ඒ පුරුද්ද ගිහින් නෑ...ලියද්දි කියවද්දි වගේම එක හුස්මට වේගෙන් කරන්න ඕනේ..අදහස් එන වේගෙට ලියන්න බැරි වුණාම ඒ අදහස් තත්ත්පරෙන් හිතෙන් ඈතට යනව..එතකොට ඒ ලියමන කොච්චර ලස්සන වුණත් හිතට අල්ලන්නෑ...
.
ඒ ඒ කාලේ...දැන් කඩාදාසියෙ ලියුම් ගන්න කෙල්ලො නෑ..ඒක එහෙමයි කියල ඒ පරම්පරාවට වඩා මේ පරම්පරාව හොදයි කියල කියන්න තරම් කුහකයෙක් වෙන්නත් බෑ.. හැම මිනිහෙක්ටම තමන්ගේම කියල කාලයට සාපේක්ෂ සොඳුරු මතක තියෙනව..කාලයට විතරක් නෙමෙයි, වටපිටාවට, පවුල් පසුබිමටත් සාපේක්ෂව..මටත් තියෙනව..දවස ගානේ මුන ගැහෙන හිතෙන් ගලවන්න බැරි අමුතුම මතක ගෝනියක්...
කාලෙත් එක්ක ඒ මතක පරණ විදිහට ම්නිස්සු අතරට යවන්න බෑ..ඉතිං බොත්තම් කීපයක් ඔබල හදාගන්න පුලුවන් බ්ලොග් එකක කොටන්න හිතුවා.. මොකද අපි හැමෝම පරිණත වෙන්නෙ අත්දැකීම් එක්ක..ඒවා තමන්ගෙම හෝ වෙන කෙනෙක්ගෙන් අතමාරුවට ඉල්ලගත්තුව වෙන්නත් පුලුවන්...මේ ඒ වගේ දෙයක්...මගේ මතක එක්ක තියෙන අත්දැකීම් අතමාරුවට දෙනව.. බෙදාගන්න..
ඇත්තටම දිනපොතට වඩා බ්ලොග් පිටුවක් හොදයි කියල හිතුනා..එච්චරයි..
.
.
.
.
නෝටී