මිනිස්සු ගෞරවය බලාපොරොත්තුවෙන්නෙ ඇයි කියන එක මට දැනුම් තේරුම් තිබුණ කාලේ ඉදන්ම ලොකු ප්‍රශ්නයක් වුණ දෙයක්...තව කෙනෙක් තමන්ට සර් කියන්න,යටහත් පහත් වෙන්න, වැඳුම් පිදුම් කරන්න ඕනේ කියන මනසිකත්වය එන්නෙ මොන වගේ දෙයක් නිසාද කියන එක මට ටිකක් ප්‍රශ්නයක්...
මම විස්වාස කරන්නේ ගෞරවය තමන්ට අවශ්‍ය නම් උපයා ගැනීමේ ( ප්‍රශ්ස්ථව ) වැරැද්දක් මම දකින්නෙ නෑ....එහෙම නැතුව ගෞරවය බලහත්කාරයෙන් ලබා ගැනීම සමස්ත ප්‍රජාවටම කරන සදාචාරාත්මක වැරැද්දක් විදිහට මම දකිනව...
ගෞරවය බලාපොරොත්තු වන්නා වගේම ගෞරවය ලබාදෙන්නත් අතරෙත් විවිධ ප්‍රභේද තියෙනව...ඒ ප්‍රභේද අස්සෙ ඉන්නව යටටම වෙලා තැලුන පොඩි වුණ කොටසක්..එයාල හිතනව තමන් ජීවත් වෙන්නෙ අනුන්ට යටහත් පහත්ව ජීවිතය ගෙවන්න කියල...
කුල ක්‍රම සමාජයෙන් ඉවත්වෙලා ඩිජිටලීකරණය වගේ සංකල්ප වලට ඔලුව දමමින් ඉන්න කාලයක වුණත් අපේ අවට මේ දේවල් හිඟ නෑ...
මගෙ පලවෙනි රැකියා ස්ථානයෙදි මට හම්බ වුණා එහෙම කෙනෙක්...උද්‍යාන කටයුතුවලට යොමු කරල තිබුණ ඒ මනුස්සය කියන ඕනෙම වැඩක් නෑ බෑ නොකිය කරල දැම්ම කෙනෙක්..ඒ වගේම තමන්ගෙ ජීවන තත්ත්වය ගැන අනිත් හැමෝගෙම උසුලු විසුලු වලට ලක්වුණ කෙනෙක්...කවුරු මොනව කිව්ව්වත් හිනාවෙලා ආයේ විහිලුවක් කරන පුරුද්දක් ඒ මනුස්සය ගාව තිබුණ...
.
හැමදාම මාව දැක්කම ආ පුංචි මහත්තයා කියල මිනිහා කියන්නෙ ඇයි කියල මට තේරුණා..දෙතුන් පාරක් මම කිව්වත් මම ටයි එක දාගෙන හිටියට විධායක ශ්‍රේණියෙ නෙමෙයි කියල මිනිහ නෙමෙයි තෙරුම් ගන්නෙ....අන්තිමේදී මම ඒකට හුරු වුණා..පුංචි මහත්තය කියන්නෙ මට තියෙන ආදරේටද, නැත්තන් මගෙ ටයි පොල්ලට ගෞරව කරන්න ඕනේ කියන හැඟීමටද කියන එක ඒ මනුස්සයවත් දන්නවද කියන එක මට සැකයි...
.
සමාජයෙන් එන පීඩනය එක්ක තමන්ට ඉහලින් ඉන්න ඕනෙම මිනිහෙක්ට යටහත් පහත්ව සලකන්න ඕනේ කියන අනිච්චානුග හැඟීම ඒ වගේ ම්නිස්සුන්ව වෙලාගෙන ඉවරයි..ඒක හරියට ඇබ්බැහියක් වගේ.. අයින් කරන්නම බැරි තරමට ඇබ්බැහිවුණ...
.
ඒ අයව එතනින් එලියට ගන්න එක එහෙම නැත්තනම් ඒ මානසිකත්වයෙන් මුදවන එක ලේසියෙන් ඉක්මනින් කරන්න පුලුවන් වැඩක් නෙමෙයි..ඒක හරියට අඩි ගාණක් ගැඹුරෙ ගිලිල ඉන්න මිනිහෙක්ව එක පාර උඩට අදිනව වගේ වේවී..ඒකෙන් ඒ මනුස්සය පීඩන වෙනසට ඔරොත්තු නොදී මැරිල යන්න පුලුවන්..අපි එක්කො හෙමීට පියවරෙන් පියවර ගන්න ඕනේ..නැත්තන් එතනම ඉන්න තියල ඔක්සිජන් දෙන්න ඕනේ...
.
උඩට ගන්න තරම් වැය කරන්න කාලයක් මට නැත්තන් මම කරන්නෙ ඒ මිනිස්සුන්ට අවශ්‍ය ඔක්සිජන් දෙන එක...කතා බහ කරල පවුලෙ විතර ජීවීතෙ ගැන විස්තර අහල ඉහිල් වෙන්න අවස්තාවක් හදල දෙන එක...ඒක ඒ මිනිස්සුන්ට මහමෙරක් වගේ, අපිට ඕන්නම් විනාඩියක් දෙකක් යයි....
.
මෙ හතර වටේම ඉන්නෙ අපි වගේම අහඹුවකින් ලෝකෙට ඉපදිච්ච අපේම වර්ගයේ උන්...ශිෂ්ටත්වයේ හැව නිසා අපි අපේම වර්ගයා එක්ක තරගයක වැටිලා.... ලගාකරගන්න පුලුවන් කියල හිතන හෝ හිතෙන නමුත් රියැලියෙදි බැරි අසීමිත සතුටක් හොයනව...
.
විස්වාස කරන්න ඒක පවතින යමක් නෙමෙයි...සතුට තියෙන්නෙ මේ මොහොත ඇතුලෙ..ඒක හොදින් වියදම් කරොත් ගෞරව වගේම සතුටත් ඉබේම එනව...
.
.
" පුංචි මහත්තය කෑවද " ඒ වචන මට මතක් කරන්නෙම ඒක....
.
.
.
.
නෝටී..
No comments:
Post a Comment