.
අපේ ජීවිත ඒ වගේ..විඳින්න දේවල් අපේ අවට අනන්තවත් තියෙනව..එහෙම තියෙද්දිත් අපි ජීවිතේ ඈත තියෙන ඒව දිහා බලාගෙන හූල්ලනව..
ඇයි..?
මිනිස්සුන්ගෙ පුදුමාකාර ගතියක් තියෙනව ඒකයි ඒ..
මොකක්ද ඒ ගතිය...? ඒ තමයි නොලැබෙන හෝ නොලැබුණ ඒව අපිම හයිලයිට් කරගන්නව...ඒ දේවල් තමයි ජීවිතේ තීරණය කරන්නෙ කියල හිතාගෙන ඉන්නව..ජීවිතේ අපිට මිස් වුණ අවස්ථා හෝ දේවල් ලැබුණානම් කියල අපි වොරි වෙනව..හරියට කඩල අහුර අතට ගත්තු වඳුර වගේ..බිම වැටිච්ච එක ඇටයක් වෙනුවෙන් අපි අතේ තියෙන අහුරම පැත්තකට දාලා වද වෙවී ඒකම හොයනව..ඒ මත්තෙම මැරෙනව..ඒ වෙනුවෙන් ජීවිත කාලෙම වැය කරන්න වුණත් ලෑස්තියි හැබැයි ඇහේ වදින ටොකු ඇනල වට පිටාවෙන් අපිට දෙන සරල දේවල් ගැන අපිටම තැකීමක් නෑ...වදවීමක් නෑ...
හිනාවෙන්න හේතු දාහක් ඇස් ඉස්සරහ තියෙද්දි අපි කඳුලුම මාකට් කරනව...ඇයි, ඒකේ සංවේදී ගතියක් පෙන්නන නිසා වෙන්න ඕනේ..නැත්තන් දුක් වීම හිනා වෙනවට වඩා ඇඟට දැනෙන නිසා වෙන්න ඕනේ...
.
.
ජීවිතේ හරිම සරලයි...උපදින්න වගේ මැරෙන්න වගේ අමාරුවෙන් කරන්න ඕනේ දෙයක් නෙමෙයි...ඒත් අපි විසින්ම ඒක සංකීරිණ අපහසු දෙයක් බවට පත් කරගන්නව...
වට පිටාව දිහා ඇස් ඇරැල බලන්න., මම කියන මේ කූඩුවෙන් එලියට පනින්න තරම් හයියක් හෝ වුවමණාවක් අපිට නෑ..
.
ඒකෙන් එළියට පනින්න පුලුවන් මිනිස්සු ලෝකේ ලස්සනට දකිනව...එහෙම නොදකින මිනිස්සුන්ට අනුකම්පා කරනව...ඔව් ගමේ බාසාවෙන් කියනවනම් "අපි පව්"...
.
අපි අපිවම පහල ඇදල දාන ගමන් වටපිටාවට දොස් කියනව...
ඇයි මටම..? හැම තිස්සෙම අහන ප්‍රශ්නෙ වෙනස් කරමු...
මට මේ ඇති, කියන තැනට එමු.....
.
.
ජීවිතේ සරලයි, මැරෙනවට උපදිනවට වඩා ඒ දෙක මැද්දෙ ජීවත් වීම හුඟාක් ලේසියි...බලෙන් ජීවිත සංකීර්ණ කර නොගන්නවා
.
.
.
.
නෝටී
No comments:
Post a Comment