මේ කතාවේ පාදක චරිතය වුණේ එක පොඩි ගෑනු ලමයෙක්..එතකොට 7 වසරෙ හිටපු ඒ ලමය ටිකක් නාහෙට අහන්නෑ..කොයි වෙලෙත් කාගෙන් හරි ගුරුවරයෙක්ගෙන් බැනුම් අහන්න ගුටිකන්න බලාගෙනම හිටිය වගේ...අඩුවෙන්ම බැනුම් ගුටි දීපූ මගේ පංතියට ඒ ලමය හැමදාම වගේ ඇවිත් වාඩි වුණා...හාමුදුරුවො ඒ ලමයව සාක්ෂරතාවය ඉගෙන ගන්න පංතියට යොමු කරෙත් ඒ තරම්ම ඉගෙනීමට දුර්වල තා දක්වපු නිසා වෙන්න ඕනේ...දවසක් මම 7 පන්තියට ගණිතය උගන්නනව..වීජීය සමීකරණ ගැන පාඩමක්...ළමයි හැමෝටම වගේ ටිකක් අමාරුයි වගේ පෙනුන නිසා දෙපාරක්ම කියා දෙන්න වුණා...කියල දීලා මම හදන්න ගනන් වගයකුත් දුන්න...
" ජනිත් අයියේ මේක බලනවද..? "
" මොකක්ද සයුරි..? "
" මම ගණන් ටික හැදුවා.."
මටම පුදුම හිතුනා..කෝකටත් කියල මම පොත අරන් බැලුව..ඔව් ගණන් ටික හරි...එකක් දෙකක පොඩි අඩුපාඩු තිබුණත් එච්චර අවුලක් නෑ...මම තරුවක් දාලා අත්සන් කරා... ඒ මූණේ හරි ලස්සන හිනාවක් මැවුණා...ඔව් ඒ මම ආසම හිනාව..මිනිහෙක්ගෙ ආධ්‍යාරයෙන්ම එන හිනාව...එතනින් එහාට මට ඒ ළමය හම්බ වුණේ ටික දවසයි..මම උසස්පෙළට නතර වුණා..
.
අවුරුද ගාණකට පස්සෙ ගමට කිට්ටුව කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයක උත්සවයකට ශබධ උපකරණවගයක් බාන්න යන්න වුණා යාලුවෙක් එක්ක..එතන ඉදිද්දි පොඩි කෙල්ලෙක් දුවගෙන ආවා..ශිෂ්‍ය නායිකාවක්...
" අයිය ජනිත් නේද..? "
"ඔව්.."
"අයියට මාව අදුරගන්න බැරි වුණාට මට පුලුවන් වුණා දැක්කද..? "
" මට සයුරිව අදුරගන්න පුලුවන්.." මම අදුරගත්ත තත්ත්පරේම කිව්ව...
.
.
මට ඉබේම හිනාවක් ගියා..
.
ඔව් නංගියේ උබ ජීවිතේ දිනල...ඇයි දන්නවද..උබට අකුරක් හරි කියා දීපූ මිනිහව මතක තිබුණා...
ඉගෙන ගන්න බෑ කියල පැත්තකට දාපු ඒ කෙල්ල ශිෂ්‍ය නායිකාවක්...මිනිස්සුන්ගෙ අනාගතය තීරණය කරන්න එදිනෙදා හම්බවෙන මිනිස්සු කොච්චරනම් බලපෑමක් කරනවද කියල මට හිතුනා..
.
.
නෝටී
No comments:
Post a Comment